Początek końca

No i jak tam? Brokatowy kurz już opadł? Gotowi na najbardziej depresyjny okres w roku?

Zimowe atrakcje skończone, do wiosny daleko, zaraz przyjdą pierwsze rozczarowania, bo okazuje się, że sama zmiana daty to za mało, żeby COŚ się zmieniło…

Ja jestem oczywiście gotowa. Gdyż załatwiłam wszystkie możliwe rozczarowania w tamtym roku. W tym mogę zaakceptować najwyżej złamane paznokcie, albo przypalone naleśniki jako nieuniknione dołki. Taką mam umowę z 2019.

No ale serio. Wiecie, że najwięcej starszych ludzi odchodzi zaraz po Nowym Roku? Bo wtedy to oni już naprawdę nie mają na co czekać. Samobójcy to samo. Umiera ostatnia nadzieja na zmianę, ostatnia nitka trzymająca ich w pionie i ciach. Ile mikro gorzkich kamyków musi się zebrać w koszyku człowieka, żeby podjąć taką decyzję? Ile światełek w tunelu musi okazać się rozpędzonym pociągiem?

Sporo ostatnio o tym myślę. Ile napakowano, albo sama napakowałam do mojego koszyka i ile jeszcze tam się zmieści, żeby szala pozostała w górze? Pewnie sporo, bo jak znam siebie, to nawet koszyk na smutki mam ekstremalny, bez cholernego dna, albo wielkości Kanady. Ale spokojnie, nie musicie się obawiać o mój stan psychiczny. Dbają o mnie moi dobrzy przyjaciele,  psycholog Doktor Wino i najwyższej klasy specjalista w swojej dziedzinie, pogromca stresu i smutku – masażysta Pan Kot 😉

A w ogóle to się zepsułam – nie mogę spać. Ja. Nie mogę spać. Nigdy w życiu nie zarwałam nocy, gdyż nie ma niczego tak dobrego (impreza), ani tak złego (sesja na studiach), ani tak wciągającego (sex lub bagno), żeby usprawiedliwiało istnienie niewyspanej jolki w dniu następnym i świat mógł mi wybaczyć jaką straszną zrzędą jestem, gdy jestem niewyspana.

Tak więc nie śpię i jest to zjawisko dla mnie nowe. Jeśli 2019 tak będzie pogrywał, to słowo daję zacznę wszystkim opowiadać, że świat się skończył na 2018. Oraz zadbam o to, żeby ktoś z TV tak powiedział. A wiadomo, że co w telewizorze, to prawda.

Nie śpię. A jak już śpię, to śnią mi się rzeczy, które sprawiają, że wolę nie spać. Poza oczywistymi koszmarami, że deportowano mnie do Polski, albo że na jakiejś ziemiopodobnej planecie odkryto morze wina, ale okazało się być ono winem deserowym, śnią mi się też rzeczy naprawdę okropne.

Na przykład śni mi się reportaż o facecie, który kolekcjonuje wydzielinę z własnych pryszczy. Zbiera ją w takiej małej buteleczce i naciera się nimi przed nielicznymi na szczęście randkami. Celem zwiększenia siły rażenia własnych feromonów. O chryste… niech mnie ktoś przytuli. To po pierwsze. A po drugie powie, że widziałam to w jakimś okropnym filmie, albo czytałam w jakiejś strasznej książce, tylko wyparłam i teraz w snach wraca?

No albo, że jestem duchem w nawiedzonym domu, nie? I że mieszkam w ścianie. Serio? I jestem wysoce nieszczęśliwa, gdyż mój dom jest zamieszkały przez NIEWIDOME króliki, które w swoich puszystych zadkach mają duchy i ich uuuUUUuuu’owanie… 😉 Także posada słaba, lokum do dupy, a zadowolenia z wykonywanego zawodu brak. Czego oczywiście nie można powiedzieć o mnie. Powtarzam – nie można! 😉

Kurde, gdzie te czasy, gdy w nocy budził mnie mój własny śmiech, albo wizje pływania w mrożonym arbuzie?

Zapytałam się doktora googla co myśli o moich objawach, bo to jest przecież zawsze świetny pomysł, prawda? Hahaha 😉 Wyskoczyły mi reklamy słonecznych wakacji oraz wielki napis WEŹ SIĘ KURWA OGARNIJ.

Tak, zero zrozumienia. Totalnie sobie wyobrażam, że google wkrótce będzie miał funkcję przewracania oczami i wypluwania na dowolne zapytanie krótkiego westchnienia i napisu „white people problems, proceed”. A jak przejdziemy już na życie sterowane sztuczną inteligencją, to w ogóle niczego dobrego się nie spodziewam. Przecież bardzo mądrzy ludzie są zwykle dość cyniczni, prawda? Idziesz do cyber lekarza, a ten skanując tylko temperaturę twojego łokcia, albo oceniając stan paznokci, wie że to tylko nieszczęśliwe zakochanie i przepisuje więcej wina i/lub czekolady. W BARZE. Bo lokalizacja jest ważna. Bardzo. Niezwykle trudno jest poznać kogoś nowego na trasie kanapa-lodówka we własnym domu. Potwierdzone info 😉

Także ogarniam się. Nie ma miękkiej gry.

Z tej okazji, pierwszego stycznia wykąpałam się w Morzu Północnym. 1.5 roku temu nie rozważyłabym nawet wsadzenia małego palca do tej sinoszarej zimnej kałuży. Niezależnie od pory roku. Ale tylko krowa nie zmienia zdania, prawda? Holendrzy mają tradycję noworocznego skoku do wody. Zupełnie nie rozumiem, dlaczego upierają się, że musi się odbyć w Holandii i to nie we własnej wannie. No ale dobra. Pokochałam to morze miłością wielką, więc mimo wszelkich przeciwności, spakowałam Polkę, Amerykankę i Jaśnie Mi Panującego Kaca do czołgu i pojechaliśmy na plażę. To się nie miało prawa udać, z miliona powodów, ale jednak się udało. I było przefantastycznie. Na plaży jest wielka impreza, gra muzyka, ktoś ze sceny prowadzi rozgrzewające tańce, ludzie są poprzebierani, piją wódkę na rozgrzewkę z nieznajomymi, a potem jak stado pozbawionych rozumów lemingów, tysiące osób wpada do wody wrzeszcząc jak opętani. (Btw. wiecie, że to mit z tym masowym samobójstwem, prawda? Btw.2 jeśli się niepokoicie, że znów wspominam o śmierci, to wyślijcie więcej wina)

No ubaw po pachy. Serdecznie polecam. Mi się baaardzo podobało. Co oczywiście jest głównie argumentem za tym, że byłam jeszcze kompletnie pijana, no ale nadal… 🙂

Tak. Dużo pisku. A później głębokich rozważań nad własnymi wyborami życiowymi… 😉 No, ale wiecie – ja najgorsze w tym roku mam już za sobą. Postanowione 🙂