Problemy językowe, czyli jak z kota zrobić grube przekleństwo

Po pierwsze, to muszę się pożalić – straciłam „Jolę”. W NL nie ogarniają pomysłu, że można deformować imię i jak oficjalnie nazywasz się Jolanta, to jesteś Jolanta i koniec. Niestety Jolanta ma swój odpowiednik w NL i jest nim Jolante. PODOBNO nie jest to zbyt szlachetne imię tutaj – U Jolante to świetna nazwa dla salonu fryzjerskiego lub sklepu z używaną odzieżą… 🙂 No i że to taka trochę nasza Dżesika.

Więc sami widzicie, że wielka szkoda „Joli”, no ale trudno. Dla równowagi poznałam kolesia, który miał na imię Gui, a G wymawia się jak H, więc mogło być gorzej 😉

No… i językowo to bywa dość zabawnie. Bo przez większość czasu otacza mnie angielski przefiltrowany przez akcenty z całej Europy. Nadal unikam spotkań ze Szkotami i Brytolami. Jednego jeszcze jakoś rozumiem, ale jak są w grupie, to równie dobrze mogliby rozmawiać ze mną w Hindu.

Więc angielski. Fajnie. Ale nagle muszę porozmawiać z naszym oddziałem w Polsce i całkiem WTEM czuję się totalną kaleką. NIE UMIEM SIĘ WYSŁOWIĆ. I nie, wcale nie dlatego, że „już” zapomniałam. Nie. Po prostu nowej pracy nauczyłam się po angielsku. Znam tylko angielskie nazwy na poszczególne elementy, operacje, czy problemy i jak muszę to powiedzieć po polsku, to robię dosłowne tłumaczenie, więc brzmi to jak odwrócony ponglish. Przedziwne uczucie.

No i jest oczywiście niderlandzki. Młody już śmiga całe zdania. Nauczyciele go chwalą, z dzieciakami się normalnie porozumiewa. Szaleństwo 🙂 ALE. Bo przecież musi być jakieś ALE, genów nie oszukasz 😉 No więc nauczyciele widzą progres u Bru i zakładają identyczny progres u mnie i mówią do mnie po niderlandzku. Ja odpowiadam po angielsku, ale że odpowiadam z sensem, to oni nadal mówią po niderlandzku i gdzieś tak w 25 sekundzie konwersacji ja się gubię i odpowiadam coś totalnie z dupy i ten mind-fuck widoczny na ich twarzach… Jezu, zawsze taki sam 🙂

Są jeszcze wpadki po angielsku. Cała masa. A pewnie jeszcze więcej nigdy przeze mnie nie wykrytych… Ze dwa razy zdarzyło mi się już powiedzieć, albo napisać hangover (kac) zamiast handover (przekazanie obowiązków). Albo na spotkaniu wypaliłam do geja zajmującego się analizą danych „this anal thing you do”, co w mojej głowie było skrótem od analysis, ale oczywiście brzmiało jakbym się z Trumpem na głowy zamieniła… 😉

Mind-fuck językowy następuje u mnie jakieś 17 razy dziennie. Dzisiaj na przykład dostałam maila na prywatną skrzynkę. Nadawca: Haarlem cośtam. Otwieram, oczywiście nic nie rozumiem, więc google translator. Temat wiadomości: „Jolanta, czas się odrobaczyć!”. Jak połączyć to z tym, że nadawcą było miasto, to możecie tylko żałować, że nikt mi fotki nie strzelił 😉 Oczywiście mail był od weterynarza i było to tylko przypomnienie o co 3-miesięcznym odrobaczeniu Kaspara, aaaale dojście do tej informacji chwilkę mi zajęło 😉

A jak jesteśmy przy kocie… Kaspar z jakiegoś powodu uznał, że będzie się bawił w chodzenie ze mną po Bru do szkoły. Więc, gdy idę odebrać Bru, idzie ze mną nasz kot. Ja wchodzę do szkoły, kot czeka przed. I któregoś dnia, Bru zobaczył kota czekającego przed szklanymi drzwiami i zaczął krzyczeć: oooo, KOT, KOT, mamo, KOT przyszedł z tobą! KOT KOT KOT – ciągnie za rękę nauczycielkę, żeby jej pokazać Kaspara. Tyle, że Holendrom słowo KOT nie kojarzy się wcale z kotem. Najbliżej kota leży KUT, czyli pizda, dość popularne przekleństwo. Mina nauczycielek nie do podrobienia :)))